Winter
Hoi!
Je hebt het misschien niet door, maar we zijn verhuisd naar een ander nieuwsbriefplatform. Niet omdat ik daar nou per se zin in had, maar omdat het vorige programma door ons aller Elon Musk de nek is omgedraaid. Dus, vanaf nu krijgen jullie vanuit dit programma updates. En ik heb dus ook eigenlijk helemaal geen enkel idee of dit bericht bij je terechtkomt zoals de bedoeling is. Ik weet eigenlijk niet eens of het überhaupt bij je in de inbox verschijnt. Misschien tik ik wel in het luchtledige zonder het zelf te weten. Maar voor het geval dat alles loopt zoals ik hoop dat het loopt, is hier toch een winterse nieuwsbrief.
Vorige week sneeuwde het en reed ik mijn band twee keer leek. Het was die laatste keer al laat, de fietsenmakers gesloten, dus de volgende ochtend mocht ik door het winterweer naar de andere kant van de stad. En als ik ergens een hekel aan heb is het om tijdens winterweer mezelf met het openbaar vervoer te verplaatsen. Als de tram komt aanrijden, de ruiten beslagen, heb ik al het gevoel dat ik een wereld van te vochtige, warme lucht betreed waarin het zuurstofgehalte tot het absolute minimum is beperkt. Zodra je binnenstapt blijkt dat vervolgens ook zo te zijn.
Toen ik het openbaar vervoer, de gesmolten sneeuw en het wachten bij de fietsenmaker had doorleeft en tegen het middaguur achter mijn bureau bij De Groene Amsterdammer plaatsnam, bekeek ik nieuw werk van de talentvolle fotograaf David van Dartel. Je kent hem vast wel, van die schitterende foto’s van zijn vriendengroep op Vlieland – zijn werk heeft twee jaar geleden in het Volkskrant Magazine gestaan, kijk maar. Ik weet nog dat ik de beelden voor het eerst zag en meteen werd vervuld door verlangen. Niet zozeer naar David of zijn vriendengroep, maar wel naar het hebben van zo’n vriendengroep. In het nummer van 8 februari bespreek ik zijn nieuwe boek en expositie What Once Was, vanaf die week te koop en te zien bij Elliott Gallery in Amsterdam. Door David ben ik trouwens ook zelf wat gaan proberen met een oude camera, het resultaat vind je op Instagram.
Ik werk momenteel – naast mijn wekelijkse sportcolumn voor Trouw en verhalen voor De Groene – aan mijn nieuwe boek over hoe mijn zusje en ik steeds verder van elkaar verwijderd raakten door psychische problemen. Het wordt waarschijnlijk een novelle, een klein monument voor wat er al die tijd tussen ons in heeft gestaan, over van elkaar verwijderd raken en proberen nader tot elkaar te komen. Het moet in 2024 in de winkel liggen – eind dit jaar lever ik het in bij mijn uitgever.
Als ik bezig ben met nieuw werk, lukt het me vaak nauwelijks te lezen. De afgelopen maanden las ik daardoor wat minder, mijn boekentip lees je verderop in deze nieuwsbrief – net als nieuwe muziek, films en podcasts. Ik hoop dat je er even mee vooruitkunt tot het voorjaar.
Liefs,
Pepijn
Boek
Ik las voor de vierde keer Strijd en metamorfose van een vrouw. Als je me als kind had verteld dat ik een boek zou herlezen, had ik je voor gek verklaard. Maar dit boek. De toon, het verwijten, de haat, de treurnis. Édouard Louis schrijft over hoe zijn moeder zich loswrikt van haar omgeving en een nieuwe identiteit ontwikkeld. Klinkt misschien saai, maar absoluut meer dan de moeite waard.
Muziek
Een beetje Beatles-vibes, enigszins zwaarmoedig met een humoristische twist, The Ocelots zijn de perfecte band voor het moment. Hun nieuwe single Addlepated (in het Nederlands ‘in de war’ – ik moest het opzoeken) is even melancholisch als gelukszalig. Mooiste zinnen: ‘I called Alice from the garden wall // She said she wants someone who is less than twelve-foot tall.’
Film
Een open deur, wellicht, maar als je Close nog niet hebt gezien zou ik deze laatste draaidagen met enige haast een avond vrijvegen voor de bioscoop. Twee vrienden uit hetzelfde dorp – ergens in België – beginnen een nieuw leven op dezelfde lokale middelbare school. Voor het eerst worden ze zich bewust van hun omgeving, drijven daardoor steeds verder uit elkaar, tot hun vriendschap knapt. Een herkenbaar verhaal voor iedereen die ooit een vriend verloor.
Podcast
Als ik dit schrijf heb ik De kunst van het verdwijnen inmiddels twee keer geluisterd. Op een banale straathoek in Antwerpen doorkruizen drie verhalen uit een ander tijdperk op een wonderlijke wijze. Een bankroof, de Tweede Wereldoorlog en een aanslag op een schoolreisje. Het is de mooiste podcast die ik tot nu toe luisterde, de muziek is magnifiek, de verteller weergaloos, sublieme spanningsboog. Tranen, lachen, elke emotie komt aan bod. Heerlijk bingen.
Verhaal uit De Groene
In De Groene verscheen een voorpublicatie van mijn verhaal over hoe mijn zusje en ik steeds verder van elkaar verwijderd raakten. Het geeft een idee van het boek waar ik momenteel mee bezig ben. Mijn verhaal staat in de essaybundel Op de sofa – tussen nog veel meer mooie verhalen over mentaal welzijn.
Column voor Trouw
Elke week schrijf ik, zoals je weet, een sportcolumn voor Trouw. Mijn laatste column ging over de wedstrijd tussen Feyenoord en Ajax van gisteren: Mensen zijn dieren, kijk maar naar de Klassieker.
Eerdere columns lees je hier terug.